ការធ្វើសំវិធានធនឥណទាន គឺជាចំណាយបម្រុងទុកមួយសម្រាប់ការខាតបង់លើឥណទាន ដែលរំពឹងថានឹងមិនអាចប្រមូលបាន។ បើទោះបីជាឥណទាននោះ នូវកំពុងតែទូទាត់សងទាន់ពេលវេលាតាមកិច្ចសន្យា ឬក៏ទូទាត់សងយឺតយ៉ាវក៏ដោយ។ មូលដ្ឋាននៃការធ្វើសំវិធានធន គឺហានិភ័យលើឥណទានដែលបានផ្តល់ទៅឱ្យអតិថិជន ដោយសារតែមិនអាចដឹងជាមុនថា ថ្ងៃអនាគតអតិថិជននៅតែបន្តទូទាត់សងតាមកិច្ចសន្យាឬយ៉ាងណា? ដូចនេះគ្រប់ឥណទានទាំងអស់ គឺត្រូវសំវិធានធនទៅតាមអត្រាអប្បរមាដែលបានកំណត់តាម ចំណាត់ថ្នាក់ឥណទាននីមួយៗ។
សំវិធានធន គឺត្រូវបានចែងចែកជា ០២ ប្រភេទគឺ សំវិធានធនទូទៅ និង សំវិធានធនជាក់លាក់
១. សំវិធានធនទូទៅ គឺស្មើ ១%នៃសមតុល្យឥណទានដុល ស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ “ធម្មតា”
២.សំវិធានធនជាក់លាក់ គឺស្មើ ក + ខ + គ + ឃ
- ក = ៣% នៃសមតុល្យឥណទានដុល ស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ “ឃ្លាំមើល”
- ខ = ២០% នៃសមតុល្យឥណទានដុល ស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ “ក្រោមស្ដង់ដារ”
- គ = ៥០% នៃសមតុល្យឥណទានដុល ស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ “សង្ស័យ”
- ឃ = ១០០% នៃសមតុល្យឥណទានដុល ស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ “បាត់បង់”
បញ្ជាក់៖ ការប្រើប្រាស់ពាក្យក្នុងអត្ថបទនេះ គឺត្រូវបានសម្រួលមួយចំនួន ដើម្បីឱ្យមានងាយស្រួលក្នុងការអាន “សម្រាប់វិស័យឥណទាន” តែប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏អាចមាននូវចំនុចខ្វះខាតខ្លះផងដែរ។ ហើយអត្ថបទនេះ គ្រាន់តែជាការចែករំលែង ជាចំណេះដឹងដល់សាធារណជនទូទៅ។ សម្រាប់សេចក្តីលម្អិត សូមអានប្រកាសរបស់ធនាគារជាតិស្ដីពី “ចំណាប់ថ្នាក់ងហានិភ័យឥណទាន និងសំធានធនលើអ៊ីមភែរមិន” លេខ ធ.៧-០១៧-៣៤៤ ប្រក ចុះថ្ងៃទី ០១ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៧។
Comments
Post a Comment